Een broodfokker is een fokker van gezelschapsdieren, meestal honden of katten, die fokt met als primair doel geld te verdienen, waardoor het welzijn van de dieren ondergeschikt wordt gemaakt aan de economische belangen.

Een dergelijke fokker let daarom niet op de gezondheid en het karakter van het dier. De dieren groeien niet op in een huiselijke omgeving, maar meestal in een hok, kooi of zelfs ergens buiten in een tuinhuis. In de praktijk betreft het meestal jonge honden (puppy’s) en katten (kittens).

Er wordt geen stamboom aangevraagd en er komt met regelmaat inteelt voor: er wordt niet gelet op erfelijke ziekten of afwijkingen. Jonge dieren worden meestal niet goed gesocialiseerd en in sommige gevallen ook niet zindelijk gemaakt. Dit heeft tot gevolg dat ernstige lichamelijke afwijkingen en gedragsstoornissen kunnen ontstaan. Ook ontwormingskuren en andere parasietenwerende middelen worden de dieren soms te lang of geheel onthouden, wat de gezondheid en het immuunsysteem verzwakt. De teefjes worden gewoonweg beschouwd als producerende machines waaruit ze geld kunnen halen zonder zich van ook maar iets te moeten aantrekken tot hoe ze de beestjes ook daadwerkelijk behandelen.

Broodfokken kent verschillende gradaties, maar wordt over het algemeen als dierenmishandeling beschouwd. Voor de koper is de aanschaf van een pup of kitten niet zelden een geval van ‘goedkoop is duurkoop’: de aanschafprijs van het dier is lager dan van een dier dat met stamboom in huiselijke kring bij een hobbyfokker is opgegroeid, maar de schade als gevolg van lichamelijke, genetische of geestelijke afwijkingen die kunnen optreden kan behoorlijk in de papieren lopen als deze medisch moet worden behandeld. Broodfokkers zijn meestal niet aangesloten bij een rasvereniging. Maar sommige misbruiken het lidmaatschap als dekmantel voor hun broodfok praktijken.